Մի օր տարեց իմաստունի մոտ է գալիս մի երիտասարդ ու անասելի չքնաղ աղջիկ:
—Ի՞նչ անեմ, -արցունքներն աչքերին ասում է աղջիկը, — ես միշտ փորձում եմ բարի գտնվել մարդկանց հանդեպ: Բոլորի հետ խոսում եմ ջերմ, օգնում եմ, սակայն շնորհակալության խոսքերի և հարգանքի փոխարեն ստանում եմ դառը ծաղրանք ու վիրավորանքներ: Ես ոչ մի բանում մեղավոր չեմ, այնքան ցավալի է: Մի խորհուրդ տվեք, ի՞նչ անեմ:
Իմաստունը նայում է գեղեցկուհուն ու ժպտալով ասում.
—Կհամարձակվեիր արդյո՞ք հանել հագուստդ ու այդպես շրջել քաղաքում:
—Խելագարվել եք ի՞նչ է… Ինչպե՞ս նման տեսքով դուրս կգամ տանից:
-Դե նայիր հայելու մեջ, — շարունակեց ծերուկը, — դու վախենում ես ի ցույց դնել քո գեղեցիկ մարմինը, իսկ ինչու՞ ես մերկ հոգով քայլում աշխարհով մեկ: Քո հոգին այս դռան պես բաց է: Ով չի ծուլանում, ներխուժում է քո հոգի: Ու երբ քո բարության մեջ տեսնում են իրենց արատների արտացոլանքը, փորձում են քեզ ստորացնել, նեղացնել: Ոչ բոլորը ուժ ունեն խոստովանելու, որ որևէ մեկն իրենից լավն է: Փոխվել չցանկանալով՝ արատավոր մարդը պայքարում է ճշտախոս ու ազնիվ մարդու դեմ:
—Իսկ հիմա ի՞նչ անեմ, -հարցրեց աղջիկը:
—Դու երբևէ՞ տեսել ես, թե ինչպես են բացվում ծաղիկները: Ես ամեն օր ջրում ու խնամում եմ իմ ծաղիկները, բայց դրանք այնքան զգույշ ու աննկատ են բացվում, որ անգամ ես չեմ տեսել: Տես, ով է արժանի քո բարությանը, ով է արժանի քեզ ընկեր լինելուն, ու միայն նրա առաջ բաց արա հոգիդ: Ոմանք ջրում են ծաղիկները, իսկ ոմանք էլ պոկում թերթիկները ու ոտքերով տրորում:
