Ես ու ամուսինս կանգնած սուրճ էինք խմում… Ամուսինս երիտասարդ էր, ու ես սիրում էի նրան:
Իմ հագին հին վերարկու էր, որը փչացնում էր կյանքս: Ես տառապում էի անլիարժեքության կոմպլեքսի պատճառով, ատում էի այդ վերարկուն, որը ոչ թե տաքացնում էր, այլ միայն տգեղացնում ինձ: Սրճարանը էժան էր, իսկ սուրճը՝ անհամ:
Ու ես երազում էի, որ մի օր մենք լավ սուրճ կխմենք գեղեցիկ թանկարժեք ռեստորանում, ու ես ճաշակով հագնված կլինեմ:
Բայց այդ պահին ամուսինս նայում էր ինձ՝ իր մեծ փայլուն աչքերով, նա ինձ սիրում էր ու չգիտեր անգամ, թե ինչու եմ տխուր:
…Նա վաղաժամ հեռացավ կյանքից, իսկ ես մնացի: Ու հետո իմ կյանքում դեռ շատ սուրճեր, սրճարաններ, ռեստորաններ ու բաճկոններ եղան: Իսկ ՆԱ չկար: Ես հաճախ եմ վերհիշում կյանքիս այդ էպիզոդը, երբ ես ունեի ամեն ինչ, բայց չգիտեի այդ մասին…
Ելենա Ռոգ
